×

Popularne wyszukwiania:

lawenda długo kwitnące kocimietka

werbena rozplenica Dąb czerwony
Wyszukiwarka

Twój koszyk jest pusty!

Ściółkowanie to podstawa

-- -- 0 komentarz/y



 

ściółkowanie to podstawowy zabieg pielęgnacji ogrodu

Dlaczego ściółkowanie gleby jest tak ważne? Latem temperatura gleby pod ściółką jest o 5-6 stopni niższa niż gleby nieściółkowanej. Zimą zaś gleba ściółkowana zamarza płycej lub nie zamarza wcale. Pozwala to rośliną na uzupełnienie ubytków wody.
 

Jaka powinna być ściółka?

Materiał na ściółkę musi mieć odpowiedni odczyn w zależności od gatunków roślin. Ściółka z kory drzew iglastych pomaga utrzymać kwaśny odczyn podłoża i jest przydatna w uprawie roślin kwasolubnych (różaneczniki, azalie, wrzosy i iglaki), natomiast ściółka z kory bukowej bogata jest w wapń, który ma właściwości odkwaszające glebę.  W innej sytuacji na ściółkę znakomicie nadają się liście dębów i buków oraz trociny drzew liściastych lub iglastych, które oprócz znakomitych właściwości ściółkujących, znacznie spowalniają wzrost chwastów oraz utrzymują optymalne warunki powietrzno-wodne w glebie.​

 

Ściółka powinna być stale wilgotna, aby nie odciągała wody z wierzchniej warstwy gleby, w której rozwijają się korzenie chłonne.Dla roślin młodych wystarcza warstwa 5 cm, dla starszych 10-20 cm.

 

Znaczenie ściółkowania.

W Polsce na ogólnie dostępnych miejskich terenach zieleni ściółkowanie gleby pod drzewami krzewami nie jest doceniane. Większe uznanie zdobyło w ogrodach prywatnych. W niektórych stanach USA, np. w stanie Georgia, ściółkowanie jest obowiązkowe na wszystkich rodzajach terenów zieleni, łącznie z prywatnymi. Ściółka na terenach zieleni w miastach to środek buforowy, zabezpieczający w znacznym stopniu glebę, a pośrednio także rośliny przed destruktywnym oddziaływaniem skrajnie niekorzystnie zmienionego środowiska przyrodniczego. Dlatego usuwanie opadłych z drzew i krzewów liści tworzących ściółkę z całego obszaru miejskich terenów zieleni jest przykładem ignorancji ekologicznej. Usuwanie opadłych liści niszczy ważne ogniwo ekosystemu decydujące o stopniu jego samoregulacji.  Usuwanie liści należałoby ograniczyć do miejsc bezwzględnie tego wymagających, np. reprezentacyjnych i trawników. W innych miejscach, zwłaszcza w parkach, poza trawnikami liści nie należy wygrabiać. Wskutek wygrabiania pobrane z gleby składniki pokarmowe nie wracają do niej, co powoduje, że ich deficyt pogłębia się z każdym rokiem.  

 

Ilość pierwiastków żywieniowych zabieranych z wygrabianymi liśćmi jest znaczna. Przykładowo: leśny drzewostan lipowy zwraca w opadłych liściach ponad 50% pobranych składników. Buk 100-letni, rosnący pojedynczo, wysokości 25 m i średnicy korony 15 m, ma zewnętrzną powierzchnię liści równą 1,6 tys. m². Naturalnego procesu opadania liści z drzew i krzewów nie da się wyeliminować.

 

Ściółkować czy nawozić?

W świetle przedstawionych faktów związanych z wygrabianiem liści nawożenie drzew i krzewów nawozami mineralnymi jest konieczne. W praktyce przyjmuje się na ogół, iż 0,5 kg czystego składnika powinno przypadać na 1 cm grubości pnia w pierśnicy, czyli na wysokości 1,3 m od powierzchni gleby. Zatem drzewo o średnicy pnia 20cm potrzebuje 10kg czystego składnika na rok. Dawkę tę należy skorelować z zasięgiem korony drzewa. Drzewa w miastach można nawozić na trzy sposoby: powierzchniowo, wgłębnie i dolistnie.

 

Zalety ściółkowania

Z punktu widzenia ogrodniczego, ściółka pod każdym względem jest korzystniejsza i posiada wiele zalet przedstawionych poniżej:

  • zabezpiecza przed rozwojem chwastów,
  • zwiększa poziom materii organicznej w glebie,
  • ogranicza wypłukiwanie składników pokarmowych oraz wyparowywanie wody z gleby,
  • pomaga utrzymać optymalną temperaturę gleby (latem temperatura gleby pod ściółką jest o 5-6 stopni niższa niż gleby nieściółkowanej, zimą zaś gleba ściółkowana zamarza płycej lub nie zamarza wcale),
  • zmniejsza ryzyko porażenia roślin przez choroby grzybowe,
  • zapobiega brudzeniu się liści roślin w wyniku kontaktu z glebą,
  • pobudza rozwój mikroorganizmów glebowych wzbogacających glebę w składniki pokarmowe.




Menu